Bríet - Djúp Sár Gróa Hægt

 

Manstu fyrst flugtakið,
manstu fyrsta snertingin,
kossinn uppi‘ á þaki,
nóttin horfði grafkyrr.

Manstu þunga sorgin,
Manstu‘ öll ljótu orðin,
ég meinti ekkert af því,
ég var týnd og alein.

Hvort stingur meira að
halda‘ í það sem var
eða kveðja og sleppa,
spyr en hef ekker svar.

Tvö þúsund tár
sem ég valdi sjálf,
ég gekk í burt
þegar við þurftum hjálp.
Reyni‘ að segja sjálfri mér
við hefðum ekkert geta gert
en það eina sem ég á eftir er minningin og sektarkennd
og djúp sár sem að gróa hægt.

Endalausar hugsanir,
hvað var það sem truflaði?
Get ég farið til baka?
Ný orð og önnur saga.

En hvað myndi breytast ef
að ég tæki mig til og ég sneri aftur við?
Spyr en hef ekkert svar.

Tvö þúsund tár
sem ég valdi sjálf,
ég gekk í burt
þegar við þurftum hjálp.
Reyni‘ að segja sjálfri mér
við hefðum ekkert geta gert
en það eina sem ég á eftir er minningin og sektarkennd
og djúp sár sem að gróa hægt.